Voor de serie People UNTAGGED spreken we mensen over hun genderidentiteit met als doel op een positieve manier hun verhaal te delen en daarmee anderen te inspireren, binnen de LGBTQIA+ gemeenschap én daarbuiten.
Eerste in deze serie is Taylor, een 27-jarige Brabander, net afgestudeerd als sciencedocent. Een talen-mens met een liefde voor Cosplay en Anime, die vertelt over het moment bij die het besef kwam dat die zich identificeerde als transjongen, de weg naar acceptatie en de kleine stapjes die het proces de moeite waard maken.
Je bent net klaar met je studie voor sciencedocent, wat sprak je aan om leraar te worden?
Ik vond wetenschap altijd al erg leuk. Eerst ben ik in Nijmegen een studie met een hele lange naam, moleculaire levenswetenschappen, gaan doen. Ik vond het geweldig. Maar toen ik eenmaal in het lab werkte, neigde ik toch meer naar een beroep waar je wél sociaal contact hebt. Ook merkte ik dat ik het een stuk makkelijker vond om met jongere mensen te praten. Als jong volwassene heb ik bepaalde punten van steun en hulp gemist.
Ik zou ook graag willen dat leerlingen in mijn les, naast wetenschap, ook tijd hebben om na te denken over: “Wie ben ik? Waar sta ik in de wereld? Waar ga ik heen?”
Wat heb jij zelf dan eigenlijk gemist als jongvolwassene?
Ik ben opgegroeid in een omgeving met ouders die erg van de oude stempel waren. Ze hadden bepaalde opvattingen over hoe je een kind moet opvoeden. Dit matchte totaal niet met het land waarin we wonen, de tijd waarin we leven en met mijn eigen wensen. Dus dat liep constant spaak. Uiteindelijk wist ik wel dat ik heel erg vast zat met mezelf. Ik moest heel vaak huilen maar ik kon nooit zeggen waarom dat dan was en wist niet wat ik ertegen kon doen. Ik vind het heel vervelend als ik niet precies kan zeggen wat de oorzaak van iets is, want ik ben een wetenschapper. Dus ik leefde een beetje tussen twee werelden. Ik had het gevoel dat er iets niet klopte. Dat heb ik eigenlijk al zo lang als ik me kan herinneren. Eigenlijk ben ik pas heel laat erachter gekomen dat er trans personen bestaan, dat wist ik gewoon niet.
Dus wanneer ben je daar dan achter gekomen?
Toen ik 25 was kwam ik een vriend tegen tijdens het sporten. Toe we elkaar daarna online spraken vertelde hij dat hij eigenlijk transgender was. Ik had zoiets van “oh… dat woord dat heb ik ooit gehoord”. Maar wat het precies betekende moest ik echt even googelen! Toen ik in het echt met hem afsprak vertelde hij hoe hij zich voelde en wat hij al die jaren gevoeld had. Echt zóveel dingen die hij vertelde, bijvoorbeeld over zijn uiterlijk, herkende ik en had ik ook ervaren. Maar toch heb ik toen niet direct de conclusie getrokken van “ja, ik ben dit ook”.
"Het besef 'oké, ik ben trans' voelde alsof ik mezelf eindelijk een fijne knuffel kon geven."
Maar het was wel een keerpunt waarin wat puzzelstukjes op zijn plek begonnen te vallen?
Ja het was een keerpunt. Ik woonde toen nog thuis en ben vrij snel daarna uit huis gegaan. Ik duwde het vraagstuk of ik trans was steeds weg, maar binnen drie maanden was het zo van: “oké, ja dat is het, ik ben trans”. Dat was heel fijn om te beseffen. Het voelde eindelijk alsof ik mezelf een fijne knuffel kon geven. Vervolgens heb ik die vriend gevraagd: "Hoe nu verder?" Hij vertelde waar hij zijn binders kocht en zo kwam ik ook uit bij Trans-Missie (red.: now UNTAG). Ik ben heel blij dat ik erachter ben nu ja. Het geeft me gewoon echt meer rust.
Hoe zou je jezelf dan nu willen identificeren?
Dat is best een complexe vraag. Ik ben namelijk opgegroeid als een meisje waaraan duidelijke verwachtingen zaten. Ik werd dus heel erg in dat hokje gepropt. Ik denk dat het voor mij als kind gewoon ongezond was. Zo heftig dat dat ik me altijd maar een half persoon heb gevoeld.
Ik kan nu niet zeggen dat ik een transman ben. Dan klinkt het alsof ik de fase van jongen heb overgeslagen en dat mocht ik immers niet uiten. Dus ik zou mezelf als transpersoon inderdaad een transjongen willen noemen. Ik vind het ook niet fijn om te zeggen dat ik helemaal non-binair ben, want dat is het toch niet. Mijn gendertherapeut noemde recent de term gendervariant. Daarmee duiden psychologen kennelijk aan hoe een kind naar zijn of haar eigen gender kijkt. Daar kon ik me wel erg in vinden. Maar ik wil er niet een letter van maken. Ik hoef geen hokjes. Ik voel me gewoon fijn zoals ik ben, dus “die” of “zij” meervoud.
Klinkt goed. En als je je een toekomst voorstelt, wat is dan je ideaalbeeld?
Nou ik heb wel een ideaalbeeld. Ik heb een super lieve vriend. Dus ik wil eigenlijk uiteindelijk wel kindjes. Ik wil ook geen hormonen. Het trans-zijn is gewoon echt een onderdeel van wie ik ben, van mijn geest en van mijn lijf. Maar ik vind dat heel moeilijk om te verwoorden. Ik weet dat ik op momenten ook gewoon mezelf als mooi genoeg kan ervaren. Ik kan gewoon een binder aan doen, vervolgens mijn jongenskleren aan doen en in de spiegel kijken. Dan vind ik mezelf echt supermooi. Ik hoef mezelf niet elke dag het allermooiste van het allermooiste te vinden. Voor mij is het meer dan dát. Want soms vind ik op de meisjesafdeling een goede broek waarin ik er echt cool uitzie. Ook dat is een overwinning.
Je toekomstbeeld hoeft natuurlijk niet te anders te worden dan hoe je nu bent.
Mijn toekomstbeeld is dus dat ik later, in de simpelste zin, gewoon blij ben met hoe ik eruitzie. Dat ik, als ik dat wil, een jurk kan dragen. Maar dat ik ook, zoals ik nu eigenlijk al doe, wanneer ik er zin in heb gewoon een binder in mijn tas kan stoppen en die dan ergens in de WC even aan kan doen. Misschien verandert het allemaal later weer, maar ik zou het heel mooi vinden als ik uiteindelijk wel kindjes kan krijgen.
Goed om te horen dat je je wel echt happy voelt met hoe je nu bent.
Ja, maar dat komt dus ook doordat ik zo ontzettend lang heb geleefd zonder het te weten.
Wat heeft jou eigenlijk door de moeilijke periodes heen geholpen?
Dat zijn eigenlijk twee dingen, ik vind de luisterlijn* erg fijn. Daar zitten echt hele lieve mensen. Als ik met hen bel of chat dan kan ik dingen op een rijtje zetten. Ik kan super verdrietig zijn. Heel erg gestrest, gefrustreerd of zelfs boos. Na zo'n gesprek met de luisterlijn kom ik er altijd anders uit. Soms heb ik dus inderdaad daarna al mijn gedachten weer op een rijtje. Je kunt natuurlijk niet verwachten dat je gelijk advies gaat krijgen van een pro, die mensen zijn er om te luisteren. Maar toch komt er wel iets zinnigs voorbij en dat geeft me echt heel veel steun.
(Red. De Luisterlijn is er voor iedereen die ergens mee zit en daarover wil praten. Zij kunnen anoniem in een persoonlijk en vertrouwelijk gesprek hun hart luchten, stoom afblazen en als ze daar behoefte aan hebben, worden doorverwezen naar andere hulpverleningsinstanties)
En als tweede, Ik weet niet of ik nou een guilty pleasure moet noemen of niet, maar het is iets wat ik niet zo vaak deel. Ik vind het heel erg leuk om naar mijn eerste ‘Magical Girl’ serie te kijken. Het is iets wat mij vroeger heel veel blijdschap gaf en nu fungeert het als een fijne herinnering. Ik kan nu gewoon een aflevering opzetten en ik ben gelijk blij! Je kunt het gewoon op je telefoon zetten en dan heb je het altijd bij je.
En zijn er ook nog gelukkige momenten geweest in de moeilijke tijden?
Ik denk dat het grootste gelukkige moment is dat je weet dat je hier nu problemen mee hebt omdat je naar iets mooiers wilt. De eerste keer de binder passen bijvoorbeeld was zó’n happening. Ik was echt honderdduizenden keer blijer dan dat ik ooit had gedacht. Want ik wist van tevoren eigenlijk niet wat ik me erbij kon voorstellen. Al die kleine stapjes zijn in zichzelf al geluksmomenten.
Dus eigenlijk zijn het de kleine stapjes en het besef dat je langzaam naar iets moois toe werkt datgene wat je heel blij kan maken?
Ja, gewoon het idee dat je eindelijk jezelf hebt gevonden. Maar je kunt het nog niet helemaal zien. Het is als een cadeautje dat je langzaam uitgepakt.
"Ik vind het de moeite waard dat ik het lef heb gehad om de eerste stappen te zetten."
Waar ben je nu het meest trots op?
Ik vind het lastig om trots te zijn op dingen van mezelf en dat echt uit te spreken. Ik heb van mijn ouders’ cultuur meegekregen dat je niet zo gauw trots kunt zijn op jezelf. Dus ik heb eigenlijk ontzettend veel moeite om een keer fatsoenlijk trots te zijn op iets dat ik goed gedaan heb.
Het klinkt zo simpel, maar ik kan me voorstellen dat het niet een makkelijke vraag is om te beantwoorden.
Ik kan wel trots zijn op andere mensen en op andere dingen maar trots op mezelf, tja dat weet ik niet. Alles in de cultuur waarin ik ben opgegroeid zegt dat je niet zo gauw trots kan zijn op jezelf. Dat vind ik aan de ene kant heel jammer, want ik zou dat echt heel graag willen leren.
Wat zou je mensen willen meegeven die nu jouw verhaal lezen?
Ik ben er zelf echt pas heel laat achter gekomen dat ik trans ben. Ook al is het best wel zwaar geweest om het op latere leeftijd alsnog toe te geven, er informatie over op te zoeken en te onderzoeken wie je wil zijn. Toch vond ik alles, ondanks de slechte ervaringen die je waarschijnlijk echt zult hebben, wel de moeite waard om te doen. Ik denk dat het nooit echt te laat is. Dat is dan niet alleen voor genderidentiteit, maar ook in het algemeen. Het kan doodeng zijn, voor mij was het doodeng. Maar uiteindelijk ligt er overal wel een horizon achter. Misschien zie je hem gewoon nog niet. Ik vind het wel de moeite waard geweest dat ik het lef heb gehad om de eerste stappen te zetten. Ik ben daar heel blij mee.
Wat ik fijn zou vinden om mee te geven is dat niks moet, dat je altijd je eigen tempo kunt bepalen. Misschien zijn er dingen die je achteruit duwen. Eén van die dingen is bijvoorbeeld de wachtlijsten. Maar de wachtlijsten moeten je nergens van weerhouden.
En verder wil ik wel echt meegeven dat je een beetje zuinig moet zijn met je ouders. Soms snappen ze het hele trans-zijn gewoon nog niet. Dan mag je het iets zachter, iets langzamer doen zodat ze de tijd en ruimte krijgen om het wel te gaan begrijpen.
Soms moet je je ouders een beetje opvoeden.
Ja precies.
