Voor de serie People UNTAGGED spreken we mensen over hun genderidentiteit. Door op een positieve manier hun verhaal te delen willen we anderen inspireren, binnen de LGBTQIA+ gemeenschap én daarbuiten.
Hier aan het woord is Fleur uit Gent, actief in verschillende verenigingen voor holebi, trans, en intersekse community. Maar daarnaast ook werkzaam als stylist, om door middel van kleding je identiteit uit te drukken.
Hey Fleur, leuk je te spreken! Kan je kort iets over jezelf vertellen?
Kort introduceren, ja dat is niet altijd zo eenvoudig! Ik heb 5 jaar geleden mijn coming-out gehad. Inmiddels weet ik welke termen daarbij horen, of welke termen we daarop moeten plakken. Dat is dus: trans non-binair, panseksueel en ethisch niet-monogaam. Daar is een heel lange zoektocht aan vooraf gegaan. Vrij snel na mijn uitkomen heb ik Genderspectrum opgericht. Dat was destijds de eerste organisatie voor non-binaire personen. Verder zit ik in het bestuursorgaan van Çavaria: een vereniging in Vlaanderen en Brussel voor holebi, trans en intersekse personen. In 2003 heeft deze vereniging er bijvoorbeeld voor gezorgd dat het homohuwelijk gelegaliseerd werd in België. Nu ben ik ook actief in het bestuur van Casa Rosa, het Oost- en West-Vlaamse regenbooghuis. Daar ondersteunen we de lokale holebi, trans, en intersekse community. Maar we ondersteunen en adviseren ook lokale besturen om zo inclusief mogelijk te kunnen werken. Dat is heel kort een beetje wat ik doe.
Dat is behoorlijk veel!
Ja, toch wel ja. Daarnaast heb ik kortgeleden ook Cream Concept opgericht samen met een vriendin. Dat is een party concept waarbij personen uit de community zich vrij kunnen uiten op party’s. Een maandje geleden ben ik begonnen met Fabulous with Fleur. Daar geef ik stylingadvies. Dit omdat ik zelf een coach miste die me hielp bij kledingkeuzes en genderexpressie.
Zo te horen ben je best maatschappelijk actief in je vrije tijd. Is er ook iets anders wat je leuk vindt om te doen, hobby’s of bezigheden?
Totdat Covid kwam deed ik veel aan sport. Ik liep halve marathons. Maar dat is toen stilgevallen en jammer genoeg heb ik het niet meer opgepakt. En styling heeft me altijd al beziggehouden. Nu probeer ik meer om er mijn geld mee te verdienen. Daarnaast vind ik het gewoon fijn om met mijn vrienden te zijn. Want ja, het activistische houdt al een heel groot deel van mijn leven bezig. Daar haal ik ook wel heel veel voldoening uit. Het is eigenlijk iets dat fluïde door mijn leven loopt. De vriendschappen ook. Dus ik zie het activistische werk niet als echt werk. Ik ben juist blij dat ik daar mijn vrije tijd mee kan vullen.
Wat goed trouwens dat je je nu ook met styling voor genderexpressie bezighoudt, want veel kledingmerken zijn helemaal binair ingericht, in kleding voor mannen of vrouwen.
Dat is correct. Het winkelen geeft mij daarom ook nog steeds stress. Vooral in winkels waar ik de mensen niet ken. Daar heersen nog heel veel vooroordelen en zijn er bijvoorbeeld pashokjes waar je niet in mag. Denk aan een persoon van het vrouwelijke woord en geslacht, die gewoon een broek wil passen. Die broek hangt dan toevallig op de mannenafdelingen. Dan zou die persoon een verdieping lager of hoger moeten gaan om simpelweg die broek te kunnen gaan passen. Een beetje surrealistisch als je erover nadenkt. Inmiddels begint er voor non-binaire personen langzaamaan verandering te komen. Maar we zijn allemaal geconditioneerd in en het M (Man) en het V (Vrouw) verhaal.
"Mensen zouden zich ook veel vrijer voelen als ze zich echt kunnen uiten zoals ze zich vanbinnen voelen."
Het is interessant dat je conditionering zegt, want kunnen we het ook anders?
Ja, zeker als je in de geschiedenis kijkt naar andere continenten. Als je dan trans personen als één grote groep bekijkt, dan waren het soms gewoon halfgoden. Bij sommige stammen in Afrika, op het Afrikaans continent, kenden ze tot 50 verschillende genders. Totdat de kolonisatie is begonnen door de christenen, en de wereld van de twee-geslachtsdeling is begonnen.
Zelf heb ik heb lang nagedacht over wat man of vrouw zijn nu eigenlijk betekent. Dat als je je geboortegeslacht en alles dat ermee te maken heeft wegdenkt, wat maakt iemand man of vrouw? En dan kom je eigenlijk nooit veel verder dan stereotypen. Daarom denk ik ook dat wij gewoon onszelf allemaal heel erg beperken door het in die tweedeling te houden. Dat er veel meer is. Mensen zouden zich ook veel vrijer voelen als ze zich echt kunnen uiten zoals ze zich vanbinnen voelen.
"Ik ben wie ik ben. Ik ben gewoon een mens, en dat is het."
Is er iets dat jou heeft getriggerd om de zoektocht naar je eigen identiteit te starten?
Wel, ik ben dus vijf jaar geleden uitgekomen. Ik wist toen eigenlijk niet wat non-binair was. Ik had er zelfs nooit van gehoord. Met mijn partner destijds, aan wie ik ook mijn coming-out heb gedaan, ben ik samen op zoektocht gegaan. Al heel snel, een paar dagen later, kwam zij met verschillende termen waar ik nog nooit van gehoord had. De term non-binair paste eigenlijk het best.
Ook was het TV programma MVX in die periode van belang voor mijn zelfacceptatie. MVX was een Vlaams programma dat verschillende trans personen volgde in een transitie. Dat bekeek ik net voordat ik uitkwam. In één van die afleveringen kwam toen ook het merk Trans-Missie (red.: nu UNTAG) voorbij.
In de jaren die volgden ben ik steeds verder geëvolueerd, totdat ik uitkwam bij het feit dat ik mijzelf nu identificeer als mens. Al die labels heb ik niet meer nodig, maar die labels zijn wel nodig in het begin. Zodanig dat je voor jezelf kan kaderen waar je je op het spectrum begeeft. Ook kan je dan zien dat je geen buitenbeentje bent. Ik ben niet zot in het hoofd, bij wijze van spreken. Dat helpt. Maar nu heb ik wel zoiets van, al die labels zijn voor mij niet nodig. Ik ben wie ik ben. Ik ben gewoon een mens, en dat is het.
Als je terugkijkt naar de persoon die je was, 5 jaar geleden, en hoe je nu bent, kan je dan verschillen duiden? Wat maakt het anders?
Ik voel me veel vrijer. Laten we zeggen, ik ben op dit moment echt de beste versie van mezelf geworden. Eigenlijk wordt het elke dag nog beter en beter. Ik zie het eerder als, sinds mijn coming-out… ik vind dat altijd een lelijk woord, sorry. Maar ik zie een coming-out eigenlijk gewoon als toestemming vragen aan de buitenwereld om anders te mogen zijn. Dat is toch heel bizar. Dat je eigenlijk toestemming moet vragen om anders te mogen zijn. Ik ben zelf bij een derde of vierde keer van het vertellen over mijn coming-out gewoon gestopt. Want ik ben wie ik ben. Ik ben nog altijd dezelfde persoon. Maar gewoon nog een betere versie dan daarvoor. Want nu kan ik, tussen aanhalingstekens dan, ‘vrij zijn’. Zonder angst. Het voelde destijds bijna als een verlammende angst, en dat moest er allemaal uitkomen.
"Ik wil mijn genderexpressie niet meer wegsteken."
Waar heb je iets aan gehad in die periode?
Na mijn coming-out zie ik eigenlijk niemand meer van mijn oude vriendengroep. Is dat erg? Het is maar hoe je dat bekijkt. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen. Echt super mensen. Waar ik echt gewoon 100% mezelf bij kan zijn. Ik wil geen compromissen meer, ik wil echt als mezelf naar buiten gaan, wat niet altijd volledig lukt. Maar het gaat de goede kant op. Ongeveer 90% van de tijd ben ik volledig mezelf. Het nadeel is er wel dat, vanaf dat ik mijn deur uitstap, ik constant één grote coming-out doe. Iedereen ziet je, en ja, ik wil mijn genderexpressie niet meer wegsteken. Maar op sommige dagen dan komt het wel iets harder binnen dan op andere dagen.
En is er iets waar je nu trots op bent?
Goh, waar ben ik trots op? Dat ik mezelf durf te zijn. Ik ben gewoon trots dat ik ben durven uitkomen. Ik ben trots op waar ik nu sta. Eigenlijk zijn het andere mensen die mij doen beseffen wat ik eigenlijk voor de non-binaire community in België en Vlaanderen al heb betekend. Ik sta er gewoon niet bij stil. Ik vind het gewoon mijn plicht om dit te doen, om mensen samen te brengen, om voor ze op te komen.
Wel iets moois om trots op te zijn. Ik denk dat je voor veel mensen een hele positieve bijdrage levert.
Ja, ik besef het zelf soms niet genoeg, maar daar ben ik wel trots op.
Terecht. Is er iets wat je nog zou willen meegeven aan mensen die in een vergelijkbare situatie zitten? Een boodschap?
Gewoon jezelf zijn. Zonder compromissen. Dat is niet gemakkelijk. Heel vaak voel ik dat ik mijn eigen barrières opwerp, die niet nodig zijn.
"Omring je met mensen die jij graag om je heen hebt en die je volledig accepteren zoals je bent."
Wat is iets wat jou dan kracht geeft op een minder goede dag?
Mijn vrienden. Ik ben naar Europride geweest in Belgrado. Op de terugweg van de pride zijn we daar in de stad nog heel wat kleine groepjes betogers tegengekomen. Er werden niet altijd fijne woorden naar ons hoofd geslingerd. Gelukkig liepen we wel een groep van acht. Dan het is wel goed dat je bij mensen terecht kunt, dat je kunt uithuilen. Gewoon efkes alle spanningen van je af kunt laten vallen bij mensen die je gewoon begrijpen en die je gewoon graag om je heen hebt.
Dus mijn boodschap zou zijn: omring je met mensen die jij graag om je heen hebt en die je volledig accepteren zoals je bent. Zodat je gewoon 100% jezelf kan zijn. Dat is het belangrijkste.
https://www.fabulouswithfleur.be/
